Sykes mag voor het eerst mee op vakantie. We gaan een weekje naar Zeeland en terwijl Sykes haar vrolijke zelf is, zijn wij best bezorgd. Ze mag namelijk niet alleen achterblijven in het vakantiehuisje en dat betekent dat we haar overal mee naartoe moeten nemen. Overal waar wij gaan, gaat Sykes ook.
We besluiten het erop te wagen, lopen met haar over het schelpenpad (vreemd aan de pootjes) naar het strand. Tot onze verrassing loopt ze keurig met ons mee. Op het strand kan ze heerlijk rennen, er komen ook nog andere hondjes bij en Sykes kijkt erg blij. Als de andere hondjes weg zijn, slaat ze als een dolle aan het graven, nog steeds heel erg blij.
We lopen door naar het strandpaviljoen. Daar laat ze eerst keurig een gezin met kleine kindjes naar buiten komen en kijkt ons trots aan. “Ja, dat is heel erg braaf”. Vervolgens gaat ze onder de tafel zitten, krijgt van de serveerster een hondenkoekje en neemt dat zo beschaaft aan, dat ze ons allemaal verrast. Na een paar slokjes water gaat ze keurig liggen en volgt alleen met haar ogen alles wat er in het strandpaviljoen gebeurt.
We zijn terug in het vakantiehuisje en vragen ons af sinds wanneer onze Sykes zo braaf is geworden en of dit onze Sykes wel is? Ze lijkt opeens ook een paar tinten donkerder. Ze ligt relaxed op haar zij te slapen, haar wangen blubberen bij elke uitademing en haar pootjes maken rennende bewegingen. Ze neemt haar kleedje, dat we van thuis hebben meegenomen, als een tod in haar bek, draait zich op haar rug en slaapt verder.
Ja, dit is Sykes.
dagboek van een hulphond 